هفت سال پیش-نوشته ای ازرفیق پویان

مبارزه مسلحانه ورد تئوری بقا

 

در کشورایران نیزهمان مقدارازافراد ویا گروهها و نیروهای مارکسیست لنینیست وکمونیست اندکی که باقی مانده انداگردرطی روند مبارزاتی خود تشکیل یک نیروی متحد وائتلافی را باتمام گروهها ونیروهای چپگرا وانقلابی دادند که باید به انها تبریک گفت اگرخلاف ان انجام پذیرد که دیگرحکم مرگ ابدی خود رابا دست خود امضا کرده اند .وازهمه مهترانکه اگراماده یک مبارزه مسلحانه وسراسری شدند که خلق وملت ستم دیده را زودترازانچه که همگان فکرمی کنند ازاد ورها ساخته اند واگر جزاین انجام دهندکه شکستی مفتضحانه خورده وهمان بهتر که اصلانباشند.تا ادعائی نیز درمیان نباشد

 

............................

 

تفاوت وفاصله ای فاحش واشکاروزیادی است مابین یک مارکسیست وکمونیست انقلابی که عمر گرانبهای خود را دربین توده ها وخلق های ستمدیده گذرانده است با ان پرفیس وافاده های سوسول منش سیاسی که دربرابرارتجاع ددمنش وبی ترحم با پوشیدن کت وشلواری شیک وزدن کراواتی سیاسی قصد دادن اگاهی و یا مبارزه سیاسی وایدئولوژیکی با هجوم فرهنگ وحشیانه مزدوران امپریالیسم چون سگ زنجیری اش یعنی جمهوری ننگین اسلامی را دارد. وتازه ای کاش این بی خاصیتی وبی تاثیری اینگونه انگل صفتان ومفت خوران اجتماعی در پروسه ای ازخیانت و یا کمک به دشمن خلاصه می شد ؟ حقه بازی و دوزو کلک های فرهنگی وتبلیغاتی خود را تا بدانجا رسانده اند که عمدا وقصدا توجه افکارعمومی را ازمبارزات حقیقی ومردمی خلق ستم کشیده ایران منحرف و مثلا به عراق وفلسطین ولبنان وافغانستان وفلان جای شاخ افریقا سوق می دهند...؟یکی نیست که به همه مبلغان وشیپورچیان اینچنینی بگوید ..اخر به تو چه فلسطین واسرائیل وعراق وحماس و لبنان وشاخ افریقا و کوالالامپور ...؟

 

http://wwwsazemanemakhfijavanan.blogspot.com/2006/12/blog-post_15.html